Wij gaan tegenwoordig wel eens een wandelingetje maken met collega’s van vrouwtje. Dat vinden we heel leuk en we kennen al die hondenvriendjes inmiddels best goed. Maar gisteren was het anders. Om te beginnen moest Noor thuis blijven want die is twee weken geleden geopereerd. Dus baasje bleef ook thuis. Ik ging alleen met vrouwtje. Maar we gingen niet naar de bossen of zo. We gingen naar een heel groot gebouw. En daar stonden allemaal mensen te wachten. Sommigen zaten in een rolstoel. Maar toen ik puppycursus had was er ook een pupje met een vrouwtje in een rolstoel dus ik vind dat helemaal niet raar of eng.

De mensen wonen op het werk van vrouwtje. Waar zij wonen kunnen geen hondjes wonen maar ze houden wel van hondjes. En dus gingen we nu eens met deze mensen wandelen in plaats van in de bossen. We hebben ons allemaal keurig gedragen. En vrouwtje was zo trots op mij! Want een van de jongemannen mocht mij vasthouden. En ik deed dat zo keurig dat ze helemaal niet bang was dat het mis zou gaan. Ik vond het wel een beetje vreemd en ik moest goed mijn vrouwtje in de gaten houden maar ik liep keurig met hem mee. Je zou niet zeggen dat ik een Pyreneese berghond ben want mijn riempje hing al die tijd keurig slap. Mijn lange lijn moest zelfs ingekort worden omdat hij anders helemaal over de grond sleepte. Mijn tijdelijke baasje en ik liepen steeds heel hard vooruit. En ik hobbelde keurig mee. En vrouwtje kon dus mooi foto’s maken. Ze hoefde nu eens een keer geen hond vast te houden.

Daarna gingen we nog in groepjes naar de woongroepen waar we geknuffeld mochten worden. Dat was even wennen voor iedereen. Maar daarna lukte dat heel goed. Vrouwtje wil de foto’s deze keer niet op het internet zetten. Maar de foto’s die op de openbare Facebook pagina staan mogen wel gezien worden.

Vrouwtje denkt dat er nog wel vaker zo’n wandeling komt. En ze denkt dat ik dan misschien wel naast een rolstoel kan lopen. Ik liep namelijk zo netjes mee en ik vind rolstoelen niet eng.

We are going on a dog walk sometimes with the colleagues of mom. We like that a lot and we know all those doggy friends pretty good by now. But yesterday was different. Noor had to stay at home  because she had surgery two weeks ago. So daddy also stayed at home. I went alone with mommy. But we did not go to the woods or something like that. We went to a very large building. And there were a lot of people waiting. Some were sitting in a wheelchair. But when I was in puppy school there was a woman in a wheelchair all the time, so I find that not at all weird or scary.

The people live where mommy works. No dogs can live there but they do like dogs. And so now we want walking with these people instead of walking in the woods. All of us behaved very nicely. And mommy was so proud of me! Because one of the young men may hold me. And I did that so nicely that she totally was not afraid that it would go wrong. I found it a bit strange and I had to keep an eye on my mom but I walked nicely with him. You would not say that I am a Pyrenean mountain dog because my leash hung loose all the time. My long line even had to be shortened because it was otherwise dragged all over the ground. My temporary owner and I always walked very hard ahead. And I walked nicely exactly at his side. So mommy could make pictures. For once she did not have to hold a leash.

Then we went to the in groups to the communities where we were allowed to be cuddled. That was a bit of getting used to for everyone. But eventually we all did very well. Mommy does not want to post the photos on the web this time. But the photos that are on the public Facebook page can be seen.

Mom thinks that there may be some more walk in the future. And she thinks I might be next to a wheelchair next time. Since I walked so calm and neat and I find wheelchairs not scary.

Ik ben een heel slim meisje. Ik ben zo slim dat ik precies weet wat ik wel en niet mag, zonder dat baasje en vrouwtje dat ooit hebben hoeven zeggen. Ze krijgen daar ook geen kans voor want ik doe alles wat niet mag uitsluitend  als zij er niet bij zijn. Zo weten ze al jaren dat ik op de tafel spring als zij niet thuis zijn maar daar is alleen indirect bewijs van. Tot voor kort. Want toen had ik even niet in de gaten dat vrouwtje in de stoel zat met haar iPad. Toen hoorden wij iets buiten. Noor ging blaffen en ik vloog van de bank, sprong (echt waar!) vanaf twee meter afstand als een sprinkhaan op die tafel. Het was in een seconde gebeurt. Vrouwtje legde snel het bewijs vast met haar iPad.

Maar nu heb ik ze weer een tijdje om de tuin kunnen leiden met iets anders. Want als Noor gaat zwemmen, dan moet ik soms alleen thuis blijven. En dat vind ik verschrikkelijk! Het is al een paar keer voorgekomen dat bij thuiskomst bleek dat vrouwtje de slaapkamerdeur niet goed had dichtgedaan. Dom vrouwtje! Dan ga ik met mijn speelgoed op bed liggen. Soms laat ik het bewijs daarvan wel achter. Maar dan moet vrouwtje maar niet zo dom zijn om die deur niet goed dicht te doen. Totdat baasje eens ging bedenken dat vrouwtje toevallig de deur nooit dicht doet als ik alleen thuis ben. En nooit als Noor ook thuis is. Hmmmmm. De laatste keer was zelfs de (en suite) badkamerdeur open en had ik daar ook wat rond gerommeld. Toen bedacht vrouwtje dat nog nooit een hond tegen de badkamerdeur gesprongen is. Dus ze pakte haar detective spullen en ging eens kijken. En er blijken inderdaad een paar kleine krasjes bij de klink van de badkamer te zitten. En nu hebben ze dus het grote vermoeden dat ik deuren open maak. Maar dan alleen als ik alleen thuis ben. Want nog nooit heb ik laten zien dat ik dit kan en dat wil ik graag zo houden. 

I am a very smart girl. I am so smart that I know exactly what I can do and what is not allowed, without mom and dad ever having to tell me that. They never get that chance, because I do everything which is not allowed, only when they are not around. They know for years that I jump on the table when they are not at home, but there is only circumstantial evidence. Until recently. Because for a moment I did not realize that mommy was sitting in the chair with her iPad. Then we heard something outside. Noor was barking and I flew off the couch, jumped (really!) from two meters away on that table like a grasshopper. It was done in a second. Mommy quickly secured the evidence with her iPad.

But now I have fooled them again with something else for a while. Because if Noor goes swimming, I sometimes have to stay home alone. And I find that terrible! It happened a few times that on returning home mommy found that she did not shut the bedroom door  properly. Stupid mommy! Then I lie down on the bed with my toys. Sometimes I leave the proof behind. But that is mommy’s fault to be so stupid to not close the door properly. Until daddy started thinking that mommy coincidentally always doesn’t close the door properly when I’m home alone. And never when Noor is at home too. Hmmmmm. The last time even the (en suite) bathroom door was open and I had also fiddled around a bit there. Then mommy figured that never had a dog jump up against the bathroom door. So she took her detective kit and went for a search. And indeed there are a few small scratches at the latch of the bathroom door. And now they have great suspicion that I do open doors. But only when I’m home alone. Because never I showed that I can do that, and I want to keep it like that.

Ik ben hard op weg om knuffelkampioen te worden. Ik heb namelijk het knuffelen tot kunst verheven. Ik ga dan naast mijn vrouwtje op de bank zitten. En dan geef ik haar het teken dat ik geknuffeld wil worden. Dat moet heel zorgvuldig en volgens bepaalde rituelen gebeuren. Ik bepaal op welke plekjes gekriebeld moet worden. Ik heb daar inmiddels al allerhande standjes voor bedacht. En die ga ik vaak een voor een af zodat ik overal gekriebeld ben. Soms maak ik bijna een koprol op de bank, zo ingewikkeld zijn de standjes die ik bedacht heb. Het knuffelritueel kan heel lang duren. En als ik dan eindelijk klaar ben ga ik lekker in de kussens liggen.

I’m well on the way to become hugging champion since I have made cuddling into art. I sit next to my mom on the couch. And then I give her the sign that I want to be cuddled. That must be very carefully done according to certain rituals. I determine which spots have to be tickled. I’ve already figured out all kinds of positions for that. And I often move from position to position until I’m tickled everywhere. Sometimes I make almost a somersault on the couch, so complicated are the positions that I made up. The hug ritual can take a long time. And when I’m done I’m going to finally lay back and rest on the pillows.

Ook ik heb al lang niet meer in mijn dagboek geschreven. En dat komt omdat ik er maar niet aan toe kwam. Dat kwam niet omdat ik tegenwoordig altijd maar met eten bezig ben. Dat is niet zo. Maar sinds ik een baarmoederontsteking had en gesteriliseerd ben, ben ik wel helemaal omgedraaid. Ik heb tegenwoordig altijd zin in eten en ik moet opletten dat ik niet te dik wordt. Maar tegenwoordig ben ik degene die ook wel eens wat van de aanrecht of een bord jat. En weet je wat? Ik doe nog steeds alles zo charmant dat ze eigenlijk niet boos op mijn kunnen worden. Ik heb ze zo goed opgevoed!

Ik heb ook een volwassener figuurtje gekregen. Maar in mijn hoofd blijf ik nog steeds een puppy. Een doldwaze wilde vrolijke mafkees. Hoewel, een klein beetje volwassener ben ik wel. Want nu is het ook vaak Noor die mij uitdaagt om te spelen in plaats van andersom.

Mijn jachtinstinct ben ik ook nog niet kwijt. Vandaag lag ik op de veranda op de bank toen ik een mol langs hoorde komen. Ja serieus! Baasje en vrouwtje hebben hun ogen uitgekeken! Ik sloop van de bank en liep heel geconcentreerd en langzaam zijn ondergrondse spoor na. En toen hij in de buurt van een molshoop kwam heb ik minuten lang staan staren en luisteren: kopje naar links, oortje spitsen, kopje naar rechts, oortje spitsen, kopje naar links, enz. En daarna moest ik heel geconcentreerd in de molshoop snuffelen. Het nadeel is dat ik die gangen dan uit ga graven. Dus naast de molshopen hebben we nu ook kuilen in het gras.

I also haven’t written in my diary for a long time. And that is because I had no time. That was not because I am nowadays always busy with food. That is not the case. But since I had a uterus infection I am spayed, I have completely reversed. I always feel like eating these days and I have to be careful that I do not get too heavy. But now I am the one who sometimes steals from the kitchen counter or a plate. And you know what? I still do everything so charming that they cannot actually get mad at me. I have raised them so well!

I also got a more mature figure. But in my head I still am a little puppy. A crazy wild happy mad girl. Although, I have a little bit more matured. For now it is often Noor who challenge me to play instead of vice versa.

I have not lost my hunting instinct. Today I lay on the veranda on the couch when I heard a mole. Yes seriously! Mom and dad have stared their eyes out! I slipped off the couch and walked very slowly and concentrated along it’s underground trace. And when he came near a molehill stared for minutes and listened: head to the left and listen carefully, head to the right and listen carefully, head to the left, etc. And then I had to rummage very concentrated in the molehill.. The downside is that I dig out the underground traces. So besides the molehills we now have holes in the grass.