Wij gaan tegenwoordig wel eens een wandelingetje maken met collega’s van vrouwtje. Dat vinden we heel leuk en we kennen al die hondenvriendjes inmiddels best goed. Maar gisteren was het anders. Om te beginnen moest Noor thuis blijven want die is twee weken geleden geopereerd. Dus baasje bleef ook thuis. Ik ging alleen met vrouwtje. Maar we gingen niet naar de bossen of zo. We gingen naar een heel groot gebouw. En daar stonden allemaal mensen te wachten. Sommigen zaten in een rolstoel. Maar toen ik puppycursus had was er ook een pupje met een vrouwtje in een rolstoel dus ik vind dat helemaal niet raar of eng.
De mensen wonen op het werk van vrouwtje. Waar zij wonen kunnen geen hondjes wonen maar ze houden wel van hondjes. En dus gingen we nu eens met deze mensen wandelen in plaats van in de bossen. We hebben ons allemaal keurig gedragen. En vrouwtje was zo trots op mij! Want een van de jongemannen mocht mij vasthouden. En ik deed dat zo keurig dat ze helemaal niet bang was dat het mis zou gaan. Ik vond het wel een beetje vreemd en ik moest goed mijn vrouwtje in de gaten houden maar ik liep keurig met hem mee. Je zou niet zeggen dat ik een Pyreneese berghond ben want mijn riempje hing al die tijd keurig slap. Mijn lange lijn moest zelfs ingekort worden omdat hij anders helemaal over de grond sleepte. Mijn tijdelijke baasje en ik liepen steeds heel hard vooruit. En ik hobbelde keurig mee. En vrouwtje kon dus mooi foto’s maken. Ze hoefde nu eens een keer geen hond vast te houden.
Daarna gingen we nog in groepjes naar de woongroepen waar we geknuffeld mochten worden. Dat was even wennen voor iedereen. Maar daarna lukte dat heel goed. Vrouwtje wil de foto’s deze keer niet op het internet zetten. Maar de foto’s die op de openbare Facebook pagina staan mogen wel gezien worden.
Vrouwtje denkt dat er nog wel vaker zo’n wandeling komt. En ze denkt dat ik dan misschien wel naast een rolstoel kan lopen. Ik liep namelijk zo netjes mee en ik vind rolstoelen niet eng.
We are going on a dog walk sometimes with the colleagues of mom. We like that a lot and we know all those doggy friends pretty good by now. But yesterday was different. Noor had to stay at home because she had surgery two weeks ago. So daddy also stayed at home. I went alone with mommy. But we did not go to the woods or something like that. We went to a very large building. And there were a lot of people waiting. Some were sitting in a wheelchair. But when I was in puppy school there was a woman in a wheelchair all the time, so I find that not at all weird or scary.
The people live where mommy works. No dogs can live there but they do like dogs. And so now we want walking with these people instead of walking in the woods. All of us behaved very nicely. And mommy was so proud of me! Because one of the young men may hold me. And I did that so nicely that she totally was not afraid that it would go wrong. I found it a bit strange and I had to keep an eye on my mom but I walked nicely with him. You would not say that I am a Pyrenean mountain dog because my leash hung loose all the time. My long line even had to be shortened because it was otherwise dragged all over the ground. My temporary owner and I always walked very hard ahead. And I walked nicely exactly at his side. So mommy could make pictures. For once she did not have to hold a leash.
Then we went to the in groups to the communities where we were allowed to be cuddled. That was a bit of getting used to for everyone. But eventually we all did very well. Mommy does not want to post the photos on the web this time. But the photos that are on the public Facebook page can be seen.
Mom thinks that there may be some more walk in the future. And she thinks I might be next to a wheelchair next time. Since I walked so calm and neat and I find wheelchairs not scary.